Bir Kur’ân mucizesi: Ebu Leheb

Rahmân ve Rahîm olan ALLAH’ın adıyla.
Ebu Leheb’in iki eli de helâk olsun—nitekim oldu da.
Ne malı bir fayda verdi ona ne kazandıkları.
Yakında o alev alev bir ateşe girecek.
Karısı da beraber girecek: O odun hamalı
Boynunda liften örülmüş urganıyla.
Tebbet (Mesed) Sûresi

KUR’ÂN hayatın en önemli gerçeklerini yine hayatın kendisi içinden alınmış gerçek kesitler halinde bize sunar. Bunu yaparken de bir olay veya bir şahıs içinde pek çok ibret nümunelerini birden toplar. O canlı vak’aya ibret gözüyle bakanlar geçmişte yaşanmış bir olayın veya orada sözü edilen fâni bir şahsın kendisine takılıp kalmaz; o vak’anın içinden kıyamete kadar bütün insanlık için geçerli olacak dersler çıkarırlar.

Ebu Leheb ile ilgili sûre de Kur’ân’ın bize sunduğu canlı ibret levhalarından birisidir. Burada biz iman ehline düşmanlıkta sembolleşen bir tiple karşılaşırız. Bir defa bu sembol kişinin adı “alev babası” anlamına gelmektedir ki onun kişiliğine de hak ettiği âkıbete de bundan daha doğal bir isim düşünülemez. Kur’ân da zaten onu “alev alev bir ateşle” müjdeliyor.

Ayrıca bu kişi kendisinden düşmanlık beklenebilecek en son kişilerden birisidir. Eğer Hz. Peygambere kendi yurdunun insanları da dahil olmak üzere bütün dünya karşı çıkacak olsa herhalde onun yanında yer alacak birkaç kişiden birisi yahut en başta geleni kendi öz amcası olmak gerekirdi. Peygamber Efendimizin yetimliğini de dikkate alırsak Ebu Leheb’den beklenecek şeyin bir baba şefkat ve himayesinden başka birşey olmayacağı açıktır. Lâkin o Peygambere yakınlığına hiç mi hiç yaraşmayacak ve ona nesep itibarıyla en uzak kimseden bile beklenmeyecek bir şekilde Hz. Peygambere ve onun getirdiği dine karşı düşmanlık gösterdi—karısı da onunla beraber. Akrabalığın en yakın ve samimî noktasında düşmanlığın en uç noktası olarak beliren bu ibret levhası bizi hayatın çok önemli bir gerçeğiyle karşı karşıya getirir ve her zaman her yerde görülebilecek düşmanlıklar karşısında hazırlıklı bulunmamız gerektiğini hatırlatır.

Bu dersi verirken Kur’ân aynı zamanda mucizelerinden birini de sergiler:

Ebu Leheb’in istikbalini dosdoğru bir şekilde bize haber verir.

Bu âyetler indiği zaman Peygamberimizin etrafındaki bir avuç Müslüman Mekke döneminin ağır şartları altında var olma mücadelesi veriyordu. Daha sonra İslâm adım adım ilerledi. Müslümanlar birer ikişer çoğaldı. Bu arada inkârda ve Müslümanlara düşmanlıkta en ileri giden kimselerden bile birçoğu kendi iradeleriyle İslâmı seçti. Ve tabii bu kimseler ALLAH ve Resulünün vaadlerine uygun şekilde Müslüman olmakla geçmiş günahlarını affettirdiler. Hattâ onlardan birçoğu da hayatlarını İslâm uğruna feda ederek şehidlik mertebesine erişti.

Onların elindeki fırsat aslında Ebu Leheb’in elinde de vardı. Diğerleri gibi Ebu Leheb de birgün gelip “Ben de Müslüman oldum” diyebilirdi. Bunu içtenlikle söylediği anda da geçmiş günahları bağışlanır anadan doğmuşçasına tertemiz bir şekilde yeni bir hayata başlardı.

Tabii ki o zaman Kur’ân’ın Ebu Leheb hakkındaki haberi—hâşâ—asılsız çıkmış olurdu.

Lâkin Ebu Leheb bu sûrenin inişinden sonra on beş sene kadar daha kâfir olarak yaşadı ve kâfir olarak öldü.

Pek garip ve ibret verici bir durumdur: Ebu Leheb’in elinde Müslüman olmak suretiyle Kur’ân’ın bir haberini yalanlamak ve kendi bâtıl iddiasını ispat etmek imkânı vardı.

Fakat o kâfir olarak yaşamak suretiyle Kur’ân’ın haberini tasdik etti.

Böyle bir istikbali sûrenin ilk âyeti “Nitekim oldu da”ifadesiyle vurguluyor. Zira Kur’ân’ın âyetlerinde geçmiş zaman kipiyle geçen ifadeler çoğu zaman istikbale ait ince işaretler taşır. Bazan bu işaretlerde geleceğin bilimsel buluşlarına bazan da ileride doğruluğu anlaşılacak haberlere göndermeler bulunabilir ki burada da Ebu Leheb’in istikbaldeki helâki zamana ezel tarafından bakan Kur’ân tarafından gerçekleşmiş bir hadise şeklinde haber verilmiştir.

Evet Kur’ân bir haber verdiği zaman onu yalanlayabilecek kimse olmaz.

Zaman da onu tasdik eder dost da düşman da.

Hattâ Ebu Leheb ile karısı da.