Fâtiha Sûresinin Mânâ Bedeni

Kur’ân-ı Kerim Hz. İnsan’ın hakikatidir. Kuran-ı Kerim, Hz. Muhammed (s.a.v) Efendimizin mazhar olduğu bilinç seviyesinde, kendi hakikatini açığa çıkartmak sureti ile okuduğu ve zahiren tebliğ ettiği insanın hakikat kelamıdır.

Bir insanın Kur’ân-ı Kerim’i kendi batınındaki özbenlik boyutunda bulunan ana kitaptan yani Levh-i Mahfuz’dan okumak sureti ile içerisindeki ayetleri zahiren ve batınen aşikar olarak yaşayabilmesinin yolu, alttan yukarı doğru yedi enerji seviyesi ve mânâ boyutundan geçerek arınması ve bu sema katlarındaki hakikatlerin kişinin kendi hakikati olarak açığa çıkmasıdır. Her geçilen boyutta Allah’ın bir zati sıfatının mânâsı açılmakta ve bu noktadaki teslimiyet sayesinde kazanılan enerji ve arınma ile bir diğer içsel boyut mânâsına geçilmektedir.

Kur’ân-ı Kerim’in içerisinde yer alan tüm sureler ve ayetler, kıyam etmeden önce insanın durumu, daha sonra kıyametin geliş şekilleri ve ayetleri, daha sonra da kıyamet ile yaşanılacak haller ve ekilenin biçilmesi olacak şekilde varış yerleri (Cennet, Cehennem) konularının çeşitli boyutlardaki anlatımından meydana gelmiştir. Bu noktada ise, Fâtiha sûresi, yedi zati açılımın ve sema katının farklı frekanslardaki bir araya gelişine mazhar bir anahtardır. Fâtiha sûresini batınen okuyamayan bir kişi Kur’ân-ı Kerim’in batıni ve zahiri ayetlerini tesbit edip değerlendirebilme şansına sahip değildir. Asıl itibarı ile Kur’ân’ın tümü Fâtiha sûresinde işaret edilen ayetlerin farklı şekillerde, misal yollu anlatımı ve açılımı gibidir.

Hakikat mânâsında Kur’ân-ı Kerim’in -Furkan- zahiren okunmasının yanı sıra, batıni boyutlarda hangi noktada ve boyuttan açığa çıkar ve okunur sorusuna yönelirsek söyle bir oluş karşımıza çıkar;

Ceberut alemi, içinde varlık kabul etmiyecek bir şekilde tüm mânâların açığa çıkmaksızın eriyik halde bulunduğu bir alemi -boyutu- tanımlar. Melekut alemi dediğimiz ve varlıkların bu eriyik mânâ aleminden mashar oldukları zat mânâlarını alıp açığa çıktıkları ilk alem –boyut- ise, ceberut aleminden hemen sonra yer alan varlık ve fiillerlerin açığa çıktığı boyuttur. Ceberutberzah yani arşKur’ân-ı Kerim bu noktadan okunur. alemi varlık kokusunu dahi kabul etmiyeceği ve içinde de varlık oluşuna izin vermiyeceği için aslı itibarı ile melekut alemine taruz edip her tür melekeyi yok edecekken, aradaki bu iki alemin birbirine karışmasına ve böylecede varlıkların hiçliğe düşmesine engel teşkil eder. Ayrıca bu arş mânânın ilk açığa çıkış sınırını meydana getirir ki,

Arş yapısı itibarı ile bir varlık için varlık aleminin en tepesidir. Bu oluş aynı ile insanın iç derinliklerinde mevcut olup, kendi özündeki bu sınıra ulaşıp ileriye geçebilen için Ruh boyutu, yani Ruh-ul Azam ve Aklı evvel’in mânâsı zuhur eder. Bu noktaya ancak Allah’ın Hidayeti ile ulaşılabilir. Kulun bu noktaya ulaşmaya takati yoktur. Bu noktaya ulaşabilen insanda ise, RuhMi’rac dediğimiz, “ben” bilincinin ve yeryüzü enerjisinin başın tepe noktasına sür’atle ulaşmasıdır. Bu hali yaşayan İnsanda, ben hissi bedenden tamamen yukarı doğru çekilir ve başı doldurarak en üstteki noktaya basınç uygulamaya başlar. Zaten Mi’rac kelimesi “Mir” kökü ve onun aldığı hali belirten ”ac” ekinin birleşiminden oluşmuştur. ”Mir” baş demektir. ”ac” ise dolu kap anlamına gelir. Kısacası Mi’rac, başın öz“ben” bilincinin enerjisi ile tamamen dolmasıdır. Bu hal işte zaten akıl-lanma yani Ruh-lanmadır. Buradaki Akıl‘dan maksat bir üst tanıma ulaşmış ve Külli akıl konumuna geçmenin sınırına sıçramış olan akıldır. Burada insanın düşüncesi eşyaya yapışmış ve an içinde beraberce akar bir hale gelmiştir. Düşünce halinden ışık hızının da ötesine yani bilinç işleyiş haline geçen insanın ben bilinci için zaman ve düşünce kavramları düşmüştür. hakimiyet kurar ve insanın Ruhlanması denilen olay açığa çıkmış olur. Bu açılım aslında bizim

Bu noktada yükselen bilinç arşa dayanmış olur. İnsanın içsel boyutundaki kendi arşının fiziken zahiri hali beynini kaplayan beyin zarıdır (Korteks). İnsan bu zar aracılığı ile zihinsel işlevlerini yürütür. Ruh kalem olarak bu levhaya (Rakim), Aklı evvel nurundan yansıyan fikirler aracılığı ile kelamını yazar. Yazılan kelamı ise düşünerek okur. Bu sınırın ötesinde ise kalpdeki Fuad noktası ile direkt bağlantılı olan tepe noktası yer alır. Ceberut sınırındaki arşdan kudretkelam -söz/kelime- denilir ki bu noktaya erişen bilincin hali ve makamı Hz. İsa’ın (r.a.) makamıdır. Açığa çıkmış kudret olması dolayısı ile Hz. İsa’dan Kur’ân-ı Kerim’de Allah’ın sözü -kelimesi- olarak bahsedilmektedir. İnsanın iç derinliklerindeki bu arş aşıldığında ise, Lahut aleminin nurunu yani zat nurunu tutan zar-arşAllah’ın Rahman isminin Rahim ismi olmaksızın zuhur etmesi demektir. Bu tecelliye ise Allah’ın kahiriyeti denir. Çünkü hiç bir vehmi benlik sahibi böyle kahredici bir kudretin karşısında duramaz. Allah’ın kahiriyeti ise asıl itibarı ile kulu ile arasındaki perde hükmündedir. isminin (Kadir) açığa çıkması haline mana olarak yarılır ve nuru yansıtan varlık ortadan kalktığı için ışık yansıyacağı bir perde bulamaz ve zifiri bir karanlık hali oluşur. Bu hal

Özünden Zat nuru açığa çıkan bir kişi eğer “ben” dediği şeyi terkedip, haddi bilmek üzere bu ışımayı iç alemine doğru imanının bilinci ile geri çekemez ise, alemi başına yıkılır. Bu geri çekiliş arşın yeniden inşaası ve alanın varlık alemine terki ile sonuçlanması gereken Allah’ın Rahimiyetine mazhar oluştur. İnsanın ruhunun açığa çıkması Rahmani ışıma ve bu ışımanın geriye çekilip haddini bilme hali ise Rahimiyetin aşikar oluşudur. İşte bu noktada insan batınen ve manen “B harfinin hakikati ile “Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla” demiş olur.

Bunu başarabilmek vehmi benliğini bırakmak sureti ile kendi öz varlığına dönen kişi, Allah’ın yüceliğini bizzati müşaade etmiş ve bu kahredici güçün yıkıcılığından kurtulması dolayısı ile “Hamd, alemlerin Rabbi Allah’a mahsustur.”demiştir. Böylelikle kişi, Allah’ın kendisine hazım ihsan etmesi sonucunda “O”nun Rahmaniyeti’nin ve Rahimiyeti’nin ne olduğunun tam anlamı ile bilincine vararak “O Rahman ve Rahim’dir”in mânâ farkındalığına varmış olur. Bu sayede kıyameti kopmuş olan insan, açığa çıkan özü tarafından hesaba çekilme hadisesini de yaşayarak din gününün ne olduğunu ve bu günde Allah’ın malikiyetini farkederek “Din Gününün sahibidir” mânâsına ulaşır.

Bu bilinç insanı kapladığı vakit görmüştür ki tek kudret sahibi Allahü Teâlâ’dır. ”O”n dan başka güç sahibi yoktur. Bu farkındalıkla beraber kişinin bilincinden şu sözler dökülür; “Ancak Sana kulluk eder ve yalnız Senden yardım dileriz.” Hakikatin farkına varan kişi bilinç boyutunda Allah’ın “hüda” isminin etkisi ile hidayetin sadece Allah’dan geleceğini ve içinde olduğu bilince cüzzi iradesi ile asla ulaşmasının mümkün olamadığını farkederek kendisini doğru yoldan ayırmaması için Allah’a “Bizi doğru yola eriştir.” Diyerek niyaz eder. Bu noktada ise tabi olunan topluluk olarak ulaşılması istenen durumun açılımı ifade bulur. Ayrıca da tehlikenin ne olduğunun hakkel yakin olarak görülmesi sonucu, ortaya çıkabilecek tehlikenin farkında olacak bir şekilde “Nimete erdirdiğin kimselerin yoluna; gazaba uğrayanların, ya da sapıtanların yoluna değil.” Şeklindeki niyaz ile bilincin yerleşmesi gereken noktaya ulaşılmış olunur.

Fâtiha sûresinin her bir ayeti Allah’ın zatına ait yedi sıfatının açığa çıkışını açıklamaktadır. Bu açılımları etki sırası ile açıklayacak olur isek şöyle dememiz uygun olur;

Bunların ilki “Hayy” dır. Allah şayet sadece Rahman ismi ile tecelli etse idi. Hiç bir varlık açığa çıkamaz idi. Bunun için hem Rahman hem de Rahim isminin birleşiminin oluşturduğu bir şekilde aleme tecelli etmiştir. Bu tecelli “Allah alemi iki eli ile yarattı” ifadesinin açılımıdır. Bu iki ismi ile birden tecelli etmese idi. Bir varoluşdan bahsedemezdik. Bu neden ile Fâtiha Allah’ın “Hayy” oluşuna mazhar olan “Rahman ve Rahim olan Allah’ın adıyla” kelamı ile başlar. İnsan ancak bu kelamı edebildiği oranda varlık alanında hayat sahibi olabilir. sûresi

Allah bu noktadan sonra ilim sahibi oluşu ile öncelikle kendi var oluşunu ve bunun tüm açılımlarını en teferruatlı bir şekilde bilmesi sonucunda “Alim” ismi ile tecelli eder. Bu sıfatının kuldan yansıması ile de Alemler açığa çıkmış olur. Başka bir açıdan bakıldığında ise, bir şeyin İlim ile tesbit edilmesi, asıl olarak değerlendirebilmek demektir. Bundan dolayıdır ki, İnsan ancak Allah’ın bu sıfatına mashar olarak “Hamd, alemlerin Rabbi Allah’a mahsustur.” kelamını okuyabilmektedir.

İnsan Allah’ın “Alim” sıfatına mashar olabildiği oranda bir bilince sahip olmakta ve bu bilincin getirdiği bir enerjiyi de taşımaktadır. Allah kendi zatını bilişi ile açığa çıkan enerji yönünden “Kadir”dir. Bu sebeple yıldızlardan çıkan ışığın gücü “kadir” birimi ile ifade edilmişitir. Ancak bu enerjinin oluşabilmesi için mutlak surette bir artı bir de eksi kutuba ihtiyaç vardır. Allahü Teâlâ’nın yaratıcı oluşunun ilk açığa çıktığı noktada bu iki uç, kendinin Rahmaniyeti ve Rahimiyeti’dir. Bu sebep ile insan ancak Allah’ın Rahman ve Rahim isimlerinin birleştirebildiği oranda bir ilime ve bunun getirisi olarak da bir kudrete sahip olabilmektedir. Bu haddini bilen bir yüksek enerjiye sahip olmak anlamına gelir. Buna işaret olarak da üçüncü ayette “O Rahman ve Rahim’dir” denmesi gerekmiştir.

Allah’ın sahip olduğu kudret ile alemleri ve varlıkları yarattığı açıktır. İşte Allah’ın bu kudreti, istediği oluşumu açığa çıkartmak için bir noktaya veya noktalara yönlendirme vasfı ise, “O”nun “Mürid” sıfatından ileri gelir. Elektrik yüklü bir kablonun bir oluşu harekete geçirmek için istenilen yöne doğrultulma işlemi iradedir. Benzer bir şekilde Allah kudretini aleme ve kullarına bu iradesi ile yöneltir ve bu yönü ile de Malikiyeti‘ni açığa çıkartır. Bunu okuyabilen insan işte o zaman Ruh‘un yani kudretin açığa çıkış günü olan din gününün ne olduğunu anlar. İşte Allah’ın Mürid sıfatının okunması ile “Din Gününün sahibidir” kelamı açığa çıkmıştır. Bu farkındalık Kıyamet halinde mânâsı anlaşılan, Allah’ın kişinin özü olarak tüm enerji boyutunu, kişinin arşı (Fiziki boyutta beyin zarı) üzerine irade etmesinden başka birşey değildir. ”Biz onları perçemlerinden tutar görürürüz.”ün mânâsı budur. Ruh enerjisi bu noktada kişinin cüzzi aklı üzerine hakimiyet kurmak sureti ile iradesini külli iradenin altına almaktadır. Teslim olamayanların ise yardımcısı yoktur. Hz. Mevlana’nın dediği gibi “Allah her alına secde etmeyi nasip etmemiştir.” Ancak Allah’a şükürler olsun ki, Hz. Muhammed (s.a.v.) ümmetinden rükuya varmak da kabul edilmiştir. Birisi Allah’da olmak ikincisi ise, Allah’ın yanında olmakdır.

“Din günü” ruhun açığa çıktığı halin adıdır. O “an” vehmi benlik kendi öz enerjisinde eriyecek ve insan zihni düşünce mânâsında sabitlenecektir. Bu hal insanın noktaya ulaşarak sabitlenmesidir. Fâtiha sûresindeki “Din Gününün sahibidir” kelamı, malikin insandaki tahtına yani kalp noktasına yerleşmesine işarettir. Fâtiha yedi ayetlidir. Asıl itibarı ile alem ilmi suretten oluşan ve feza’da yansımasını bulan mânâlardan oluşmuştur. Uzay boşluğunda gerçek anlamda var olmak ve bir “Nokta”da sabitlenmek için ise, o noktanın dışında altı adet uzaysal yönde sabitlenmek gerekir. Bu altı yönde tanımlanan noktaların sabitlediği merkez insanın kalp noktasıdır. Fâtiha’nın kalbi ise “Din Gününün sahibidir” ayetidir. Bu ayete kadar olan üç ayet ve bu ayetten sonra gelen üç ayetin mânâ olarak noktasal yerleri ve açılımları mânâ fezası içinde hiçleşen insanı kalp noktasında sabitlemekte ve var etmektedir.

Allah’ın kudretini nokta veya noktalara irade buyurması mutlak surette o nokta itibarı ile zahiri ve batıni bir oluşa beden vermektedir. Bildiğimiz gibi alemler Allah’ın “Kün” -ol- emri ile açığa çıkmaktadır. Allahü Teala alemi “Kelam” ile varetmektedir. Hayat sahibi Allah dilediği mânâya ait ilim doğrultusunda oluşturduğu kudreti bir yöne irade buyurur ve bu irade ile kelamHz. İsa’ya bu sebep ile Allah’ın kelamı yani sözü denmiştir. Çünkü Hz. İsa açığa çıkmış Allah kudretidir. Açığa çıkan Kelam‘dır, kudret değil! çünkü, öyle olsa idi “Ruh”u herkez görür ve Allah’ın “Hu” ismi insanın varlığında saklı olmaz ve bunun sonucu alem de var olamazdı. eder. Böylece de Alemler de tüm varoluş açığa çıkar diyebiliriz.

Böylelikle Allah sahip olduğu kudreti Kelam ile açığa çıkartmış olur. Açığa çıkan kudretin yüceliğini müşaade eden insan, işte o zaman hangi mertebeye gelirse gelsin sadece bir kul olduğunun idrakine varır ve hakimiyet sahibinden başka da yardım istenilecek bir kudretin olmadığını müşaade etmiş olarak. Manen “Ancak Sana kulluk eder ve yalnız Senden yardım dileriz.”in hakikatine ulaşır.

Alemde Kelam ile açığa çıkan mânâ suretleri görünür olmaya başlar. Bu Allah’ın alemi Basir sıfatı ile seyrinin tecellisidir. Bunu farkeden insan, Allah’dan başka kendisini doğru yola iletebilecek bir gücün olmadığının ve ancak doğru yolun Allah’ın kendinden insana yansıttığı “Basir” sıfatı ile yani basiret ile bulunabileceğini farkeder. Bunun farkındalığı insanı “Bizi doğru yola eriştir.” kelamını etmeye yöneltir. Asıl itibarı ile “Basir” sıfatı Rahmaniyet tecellisinin bir yüzüdür.

Allah’ın varlık alanında kelam ile açığa çıkarttığı var oluş ve aleminde mutlak surette bir “ses”e sahip olacağı ise aşikardır. Bu Allah’ın alemi “Semi” sıfatı ile seyrinin tecellisidir. ”Semi” sıfatı ise Allah’ın Rahimiyeti’nin tecellisinin bir yüzüdür. Yukarıda daha önce açıkladığımız gibi sadece “Rahmani” tecelli açığa çıktığında Allah’ın Celal ismi bağlamında Kahhariyeti‘nin seyri ile karşılaşılır. Bu ise Cehennemin seyridir. Ancak Allah’ın “Rahimiyeti”dir ki, insanı Cemal isminin açılımı ile cehennemden kurtarır. Bu sebeple Allah’ın “Semi” sıfatına sığınan insan bu iki halin de bilincine vararak yolunu “Nimete erdirdiğin kimselerin yoluna; gazaba uğrayanların, ya da sapıtanların yoluna değil.” demek sureti ile tamamlamış olur.

Fâtiha’nın kalbi dördüncü ayettir. İlk üç ayet batıni oluşa ve asıla, dördüncü ayetten sonraki son üç ayet ise, aslın dördüncü ayet aynası üzerinden yansıması sonucu açığa çıkışına aittir. Sıfatlarda da bu böyledir. Sırası ile verdiğimiz sıfatlardan insan kalp aynası dördüncü sıfat olan “Mürid” sıfatıdır. Çünkü irade olmadan hiç birşey açığa çıkamaz. Özü alıp kullanan ve alemi vareden Allah’ın yüce iradesidir. Bu durum insanda da böyledir. İradesi zayıf olan insanın bir şeyi başarması, var etmesi ve özünün kudretini açığa çıkartması mümkün değildir.

Allah’ın “Hayy” sıfatı mürid aynasında yansıdığında sesin duyulması ile açığa çıkar, yani ”Semi” Allah. Çünkü her hayat sahibi oluş ses ile yaratılır.

”Alim”sıfatı mürid aynasında yansıdığında nur ile açığa çıkar yani “Basir” Allah.

Allah’ın “Kadir” sıfatı mürid aynasında yansıdığında ise söz ile açığa çıkar “Kelam” Allah.

İnsan sırası ile bu yedi kat semayı geçer ise “Tek”e yani birliğe varır ve kendi özünden Fâtiha’yı okuyarak Kur’ân’ın ayetlerini batında ve zahirde seyreder.

Bu yedi kat için ilerleyişe bir anahtar olsun diye ne dersin diye sorarsanız, aciz bir kardeşiniz olarak size eski bir dostumun ettiği şu kelamı söylerim;

Fiziken güçlenmeden,

İlişkilerde uyumlu olmadan,

Maddeyi aşmadan,

Sevgi ile yüzleşmeden

Sevdiğini ifade etmeden,

İfade ettiğin hakikati sezmeden,

Birliğe ulaşamazsın,

birliğe ulaştığında ise hakikati kavrayamaz isen sabitlenemezsin.

Yukarıda sıralananlar tam on bir enerji noktasının geçilişinin anahtarıdır. On ikinci nokta ise “Abdullah” dır. Bu on iki nokta yedi ana ve beş ara enerji noktasına karşılık gelir. Bunların her biri ayrı bir ses çıkartır. Tümünü kullanarak ise aynı anda ondokuz farklı ses çıkartılabilir. İşte bu ondokuz ses “Kün” dür.

Tabii herşeyin doğrusunu sadece Allah bilir.